220. Ostatnia powieść Marcela

Tytułowy Marcel to świetny, choć niedoceniany w Polsce autor kryminałów w średnim wieku, który ma wrażenie, że się powoli wypala. Chce skończyć jeszcze jedną i ostatnią książkę, nad którą pracuje już długi czas, jednak brakuje mu weny, sił i motywacji. Na jego drodze staje Hanna - młoda dziewczyna marząca o zaczęci kariery pisarskiej. Czy przypadkowe spotkanie może mieć duży wpływ na dwie tak różne osoby?
Szczerze przyznam, że fabuła nieco mnie zaskoczyła. Liczyłam na bardziej schematyczną powieść, którą ot tak można przeczytać w poczekalni u lekarza, czy wieczorem po ciężkim dniu nauki/pracy, ale naprawdę się wciągnęłam! Co więcej, okazało się, że moje dotychczasowe sugestie dotyczące dalszych wątków, czy zdarzeń nijak mają się do tego, co wykombinowała autorka, a to oczywiście jest plusem.

W płynącą akcję książki wplecione zostały - wcześniej lub później- wątki wyjaśniające zachowanie pewnych osób lub ich stosunek do czegoś/kogoś. Spodobał mi się ten zabieg, ponieważ czytelnik nie pozostał niedoinformowany, choć musiał troszkę poczekać na odpowiedzi do swoich pytań.

Po książkę sięgnęłam nie dlatego, że była mi polecana, czy też czytałam o niej mnóstwo pozytywów, ale po spotkaniu z autorką. Do polskich autorów-przyznaję się otwarcie- mam mieszany stosunek. Wielokrotnie spotkałam się ze świetnymi książkami, ale jeszcze więcej razy się zawiodłam. Na szczęście nie mogę tego powiedzieć o "Ostatniej powieści Marcela".
Książkę na początku oceniłam, jako zawierającą powtarzający się wszędzie schemat i nawet nie wiecie jak się pomyliłam! Cała fabuła była dla mnie zaskoczeniem, a tym bardziej zakończenie książki... Mimo wszystko serdecznie polecam zapoznać się z nią, bo zwraca uwagę na wiele spraw związanych m.in. z pracą pisarza - jeśli ktoś się interesuje to z pewnością jest to lektura dla niego.

Tytuł oryginału: Ostatnia powieść Marcela
Autorka: Katarzyna Tubylewicz
Wydawnictwo: Wielka Litera
Liczba stron: 286

Moja ocena: 9/10