218. Dziecko Noego

"Religia nie jest ani prawdziwa, ani fałszywa, proponuje tylko pewien sposób życia.

Czasy II wojny światowej. Joseph to żydowskie dziecko świetnie ukrywane przez rodziców. Niestety przychodzi pora, kiedy i oni nie mogą go wystarczająco chronić, więc oddają go pod opiekę do ojca Ponsa. Chłopcu udaje się przeżyć wojnę, więc po latach opowiada swą historię.
Po przeczytaniu "Oskara i pani Róży" wiedziałam, że muszę poznać inne książki Erica-Emmanuela Schmitta. Autor nie boi się poruszać trudnych tematów związanych ze śmiercią, czy rasizmem. Nie są to także suche poradniki, przy czytaniu których człowiek zasypia. Autor bawi nas, śmieszy, wzrusza i skłania do refleksji.

"Dziecko Noego" to oparta na faktach historia łącząca w sobie nie tylko przejawy rasizmu i krytyki, jakie musiały znosić także dzieci w czasie wojny, ale także i zabawnych historii sprawiających, że chwilowo zapomina się o czasach w jakich się żyje. 

Mimo trudnego tematu autor sobie świetnie poradził w wykreowaniem bohaterów. Bezinteresowność księdza, a także jego lekceważenie posiadanego statusu majątkowego czy religii wzruszyła mnie. Ojciec Pons jest przykładem tego,  że są ludzie dobrzy i mający naprawdę złote serca. Także aptekarka mimo swojego złego humoru i częstych obelg w kierunku różnych osób sprawiła, że książkę przyjemniej się czytało. Mimo wszystko bardzo pomogła ona księdzu i jego wychowankom. 

Ta książka z pewnością zostanie w mej pamięci przez długie lata i nie raz będę zaglądać do niej ponownie. Wzruszająca historia o trudnym dzieciństwie Josepha rozkochała mnie w sobie i mam nadzieję, że z wami będzie podobnie. 

Tytuł oryginału: Enfant De Noe

Autor: Eric-Emmanuel Schmitt

Wydawnictwo: Znak

Liczba stron: 130

Moja ocena: 9/10