98. Love, Rosie

"(...) Ty zasługujesz na dużo więcej - na kogoś, kto będzie Cię kochał w każdej sekundzie Twojego życia, kto będzie myślał o Tobie nieustannie, zastanawiając się, co w tej chwili robisz, gdzie jesteś, z kim jesteś i czy czujesz się dobrze. Potrzebujesz kogoś, kto pomoże ci spełniać marzenia i kto ochroni Cię przed tym, czego się obawiasz. Powinnaś mieć u swego boku kogoś, kto będzie traktował Cię z szacunkiem i kochał w Tobie wszystko, a zwłaszcza Twoje wady. Zasługujesz na życie z kimś, kto sprawi, że poczujesz się szczęśliwa, tak szczęśliwa, że wyrosną Ci skrzydła."

Rosie i Alex znają się praktycznie od pieluszek i od tego czasu są nierozłączni. Niestety ich przyjaźń zostaje wystawiona na ciężką próbę, kiedy Alex wraz z rodziną zmuszony jest do wyprowadzki z Dublina do Ameryki. Przez ten wyjazd wiele rzeczy w życiu Rosie się krzyżuje, ale oni wciąż się przyjaźnią, odwiedzają się i pisują do siebie listy i e-maile. Mimo dzielących ich tysięcy kilometrów wciąż i wciąż, bo przez wiele lat tworzą coś na kształt przyjaźni i wychodzi im to dużo lepiej niż osobom, które mieszkają w jednym mieście. Odpowiedzmy więc sobie na pytanie: Czy taka przyjaźń jeszcze istnieje?

"Rodzice są dla swoich dzieci barometrami emocji. To jak efekt domino."

Co takiego ciekawego jest w tej książce?Absolutnie wszystko. Po pierwsze: fabuła. Wielka przyjaźń od dzieciństwa jest niejednokrotnym motywem występującym w różnych powieściach, brakuje istot paranormalnych, więc takiemu zwykłemu Kowalskiemu* nie powinna się ona wydawać za bardzo ciekawa i w taki sposób Kowalski pokazałby jak to on się guzik zna. Historia może nie jest nadzwyczaj oryginalna, nie ma tam smoków, rycerzy, czy wróżek, ale sam choćby zapis treści dowodzi, że się wyróżnia i warto się z nią zapoznać. Wszystko zapisane jest bowiem w formie liścików, mejli, zaproszeń, kartek okolicznościowych itp., a to już coś odmienia. Ja do niej byłam z początku dość sceptycznie nastawiona, ale ta historia zawróciła mi w głowie i wplątała w sidła Rosie i Alexa z tak zawrotną siłą, że (niestety) pod koniec ciężko było ją opuścić. 

,,Wszystkie zdjęcia ze ślubu mam z lewego profilu, ale to nic nie szkodzi. Sally mówi, że to i tak moja lepsza strona (w przeciwieństwie do Ciebie- Ty twierdzisz, że moja najlepsza strona to tył głowy.)"

Kolejnym plusem są oczywiście bohaterowie. Na kartach tej książki autorka opisuje Alexa i Rosie, a dokładniej momenty z ich życia przez ok. 50 lat, czyli zaczynając od sześciolatków kończymy na dorosłych ludziach w podeszłym wieku. Przez tyle lat zmienia się ich zachowanie, sposób myślenia i działania, co mnie, jako czytelnikowi pozwala bliżej poznać i pokochać te postacie.

"Unikanie problemu nie jest rozwiązaniem. Można uciekać i uciekać w nieskończoność, ale prawda jest taka, że wszędzie tam, gdzie się zatrzymasz, dopadnie cię twoje życie."

Nie spotkałam i z pewnością nie spotkam się z negatywną oceną tej książki. Piękno tej historii jest zawarte w prostocie i realności wydarzeń. Książka jest doskonałym przykładem tego, że życie nie raz rzuca nam kłody pod nogi, ale zawsze trzeba je pokonać, czy to przeskoczyć, czy obejść, bo zawsze jest jakieś wyjście z sytuacji, mimo, że wydaje nam się inaczej.

Reasumując autorka doskonale zna się w swoim fachu. Cecelia Ahern przekazuje nam całą prawdę życiową na 512 stronach w sposób prosty i przyjemny (raczej nie dla bohaterów! ;p). Książkę polecam wszystkim, nie tylko młodzieży, bo nie tylko o niej jest "Love, Rosie", prawda? Jest tu bardzo duża rozpiętość wiekowa i dlatego z książką powinien zapoznać się każdy.

*to tylko przykład! Nic nie mam do tego nazwiska :p

Tytuł oryginału: When Rainbows End
Autor: Cecelia Ahern
Wydawnictwo: Akurat
Liczba stron: 512

Moja ocena: 9/10

***

Książkę przeczytałam w ramach wyzwań OkładkoweLove i Przeczytam tyle, ile mam wzrostu

(+3,1cm)

Za możliwość poznania tej cudownej dziękuję pani Darii z Business&Culture!