645. To, czego nie mówię

Parę słów o książkach - blog z recenzjami książek
Instagram: @zmu_booklover 

 

"Droga do sukcesu to niekończący się efekt domina, kiedy zabraknie jednego elementu, przy najdrobniejszej niedoskonałości, wszystko idzie do diabła"

Dwa miesiące temu świat szesnastoletniej Lily legł w gruzach. Znalazła wtedy swoją siostrę w kałuży krwi podczas próby samobójczej. Siostra została odesłana do ośrodka psychiatrycznego, a Lily została walcząc z wypieraniem targających nią uczuć. Mogła przecież znaleźć ją szybciej, zauważyć, że z siostrą dzieje się coś złego, starać się bardziej. Ignorowanie tego, jak i własnych problemów staje się coraz trudniejsze, gdy siostra wraca, a jej kolega z ośrodka okazuje się być partnerem Lily w szkolnym projekcie poetyckim.

Po samym opisie nie spodziewałam się tego, że książka tak dobrze do mnie trafi. Nie ukrywam, że w trakcie lektury kilkukrotnie roniłam łzy i to nie z powodu wydarzeń pobocznych, a samej osoby Lily. Mało z kim czuję się tak związana, jak z nią. Zbyt dobrze rozumiem poczucie bycia (naj)lepszą we wszystkim i wewnętrzny zakaz zawodzenia bliskich. Dlatego też z bólem obserwowałam to, jak ciężko jej jest.

"Będę lepsza. Wygram. Bo jeśli nie - to kim jestem?"

Poza Lily pozostałe postacie również są dobrze rozpisane, jednak moje serce i myśli pozostały przy niej. Autorka sięgnęła w głąb mnie i wyciągnęła sporą część moich myśli i obaw, a następnie przelała je na kartki tej historii. Dlatego też z bólem serca ją polecam, szczególnie jeśli czujecie się przytłoczeni własnym perfekcjonizmem i czujecie, że na waszych barkach spoczywa zbyt duża odpowiedzialność, a jednocześnie nie chcecie jej zrzucić, by nie spadła na kogoś bliskiego. Ciężko jest o tym pisać, ale Lily to cudownie dzielna dziewczyna, która próbuje się odnaleźć.

"Kiedy człowiek dochodzi do punktu, w którym śmierć wydaje się najlepszym rozwiązaniem, ma się dwa wyjścia: zmienić się albo zgasnąć. Ja wybrałem zmianę."

Choć z pozoru to młodzieżówka jakich wiele, to tak ciężko jest mi o niej zapomnieć. W historiach Lily zobaczyłam siebie sprzed kilku lat i dlatego mogłam potraktować tę książkę jako pewnego rodzaju autoterapię. A jednocześnie mogłam zobaczyć działania takiej młodej-dorosłej osoby z innej perspektywy. Było to oczyszczające i naprowadziło mnie na własną ścieżkę. 

"To, czego nie mówię" to poruszająca historia o problemach dnia codziennego. Opowiada o przytłoczeniu, poczuciu bycia niewystarczającym, niezrozumianym, zbyt słabym i byciu pełnym niepokoju. Jeśli czujesz, że możesz odnaleźć się choć w jednej z tych kwestii, to zajrzyj do tej historii. I pozwól sobie pomóc.

Tytuł oryginału: The Words We Keep

Autorka: Erin Stewart

Wydawnictwo: Jaguar

Liczba stron: 400

Moja ocena: 9/10

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu!

I Współpraca recenzencka z Wydawnictwem I