337. Szeptucha

Pamiętasz datę chrztu Polski? 966 rok, prawda? Otóż ona nigdy się nie pojawiła. Mieszko nie przyjął chrztu, więc w XXIw. ludzie, szczególnie na wsiach, wciąż wierzą w bogów, rusałki, utopce i inne stwory. Główna bohaterka, Gosia, jest po studniach medycznych i od objęcia wymarzonego zawodu lekarza dzieli ją roczny staż u szeptuchy - wiejskiej znachorki. Kto jak kto, ale Gosia bojąca się bakterii, kleszczy i wierząca jedynie w antybiotyki i prześwietlenia, ma przed sobą ciężki rok.

Książki Katarzyny Bereniki Miszczuk zawsze trafiają w mój gust, tak było i tym razem, ponieważ jestem wielką fanką mitologii m. in. słowiańskiej. Czytanie i utopcach, rusałkach i w pewnym stopniu poznawanie słowiańskich bogów było niesamowitym przeżyciem. Nie mogę się doczekać kolejnych tomów, które całe szczęście już czekają na mojej półce. 

Historia Gosi sama w sobie jest ciekawa. Akcja książki rozwija się stopniowo, posiada także kilka zwrotów fabularnych, które można było przewidzieć, ale jednak wciąż zaskakują. Pojawiające się postacie są różnorodne i każda na swój sposób zaciekawia zachowaniem lub sposobem mówienia. Poza Gosią bardzo polubiłam postać szeptuchy zwanej Babą Jagą. Mam nadzieję, że w kolejnych tomach będzie jej więcej! 

W serii Kwiat paproci zdecydowanie odnajdą się fani pani Miszczuk, bo w tych książkach pokazuje swoją najlepszą stronę i widoczną ewolucję od czasów Wilka i Wilczycy lub Ja, diablica. Całokształt jest lepiej dopracowany, język jeszcze przyjemniejszy w odbiorze, a wplecenie w fabułę mitologii słowiańskiej, to nie dość, że świetny, ale i dobrze wykorzystany pomysł. Szeptucha jest więc książką nie tylko dla fanów pióra autorki, ale i osób, które chętnie zaczytują się w mitologii.

Tytuł oryginału: Szeptucha

Autorka: Katarzyna Berenika Miszczuk

Seria: Kwiat paproci (#1)

Wydawnictwo: W.A.B.

Liczba stron: 416

Moja ocena: 8/10 

Za możliwość poznania historii Gosi dziękuję Wydawnictwu!